O sanktuarium

Castel Sant'Elia leży w centrum płaskowzgórza między Nepi a Civita Castellana, w prowincji Viterbo, około 45 km na północ od Rzymu. Jest otoczone górami Sabatini, przedgórzem Apeninòw sabińskich, górami Cimini i Monte Soratte. Wznosi się 212 metrów nad poziomem morza. Miejscowość w starożytności, już w czasach papieża Grzegorza Wielkiego, była twierdzą obronną (,,Castrum"), broniącą Rzym przed najazdami barbarzyńców.

Nazwa Castel Sant'Elia (Zamek św. Eliasza) pochodzi od klasztoru benedyktyńskiego (VI w.), położonego ,,sub Pentoma", tj. w pobliżu Nepi, klasztoru dziś już nieistniejącego. „Pentoma" lub ,,Pentonia" była to pentapolia etruska (związek pięciu miast), ze stolicą w Nepi, od 517 roku p.n.e.. Od ,,sub Pentoma" bierze też nazwę wspaniała Dolina Suppentońska, „oaza ciszy", idealne miejsce dla życia pustelniczego.

W dolinie tej, już w IV-V wieku, osiedlili się pierwsi anachoreci (pustelnicy) i żyli w grotach, wykutych wzdłuż powulkanicznych, tufowych skal, do dziś jeszcze istniejących. Wielu z pustelników przyjęło potem regułę św. Benedykta. Potwierdza to św. Grzegorz Wielki (+604), pisząc, że „Opat, św. Anastazy, notariusz św. Kościoła Rzymskiego, przywdział habit mnicha. Schroniwszy się w to miejsce, prowadził tam przez wiele Ia tżvcie święte i był gorliwym stróżem i przełożonym klasztoru" (Dialogi I, 7).Uczniowie św. Benedykta szerzyli tu kult Matki Bożej.

Św. Pius X pisał: „Ci święci mężowie ustawicznie nawiedzali Grotę (dzisiejsze Sanktuarium), w której znajdował sic nąjsłodszy wizerunek Matki Bożej, aby umocnić i potwierdzić ich wiarę i miłość" (Motu Proprio, 15.08.1912). Tak więc historia Sanktuarium Matki Bożej „ad Rupes", zwanego „perłą górnego Lacjum ", sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa.

Mnisi benedyktyńscy, którzy przybyli tu, w 520 roku, wybudowali na ruinach świątyni Diany (bogini polowania) klasztor i bazylikę św. Eliasza. W 1258 roku na ich miejsce przyszli, Kanonicy św. Ducha (in Sassia) z Rzymu. Po ich odejściu Sanktuarium popadło w zapomnienie przez prawie pięć wieków, ale mimo to kult Matki Bożej pozostał żywy wśród miejscowej ludności.

Od 1777 roku, gdy przybył do Castel S. Elia brat Józef Andrzej Rodio (1745-1818), tercjarz franciszkański, rozpoczął się dla Sanktuarium nowy okres rozkwitu. Po jego śmierci opiekę nad Grotą Matki Bożej sprawowali kolejno różni eremici (pustelnicy).

W roku 1892 Sanktuarium zostało powierzone Braciom Mniejszym, z prowincji św. Krzyża w Saksonii. Dzięki ich niestrudzonej pracy, kierowanej przez Ojca Bernarda Doebbing'a (1855-1916), późniejszego biskupa Nepi, Sanktuarium rozwinęło się i rozbudowało przyjmując obecny wygląd.

15 sierpnia 1912 roku Sanktuarium oddano w posiadanie Stolicy Apostolskiej i zostało ono wyniesione do godności sanktuarium papieskiego i Bazyliki Mniejszej. Po 90 latach pracy i gorliwej działalności apostolskiej Bracia Mniejsi opuścili Sanktuarium.

W styczniu 1982 roku na ich miejsce przyszli polscy księża ze Zgromadzenia św. Michała Archanioła (Księża Michalici), założonego przez Błogosławionego Ks. Bronisława Markiewicza (1842-1912), którzy są aktualnymi opiekunami Sanktuarium.

Zwiedzających Castel S. Elia zdumiewa harmonia i symbioza natury, historii, sztuki i religii.

Liturgia na dziś

4636284
Today
Yesterday
This Week
This Month
770
458
2791
24526